Pesymistyczny post.

Cześć!

Od pewnego czasu zastanawiam się nad tym, jak będzie wyglądać moja przyszłość. Nie taka za 2 tygodnie, tylko taka dość odległa. Jestem osobą, która nigdy nie miała planu na życie ani pomysłu na karierę. Mam wiele zainteresowań i związanych z nimi marzeń, jednak wiecie jak to w życiu jest. Jednym się udaje, innym nie. Mimo, że może wam się wydawać, że jestem zawsze pełna energii i pozytywnie nastawiona do życia, to smutna prawda jest taka, ze mało co mi się w życiu udaje. Próbowałam z całej siły raz, drugi, trzeci i na tym się skończyło. Nigdy nie odniosłam sukcesu, więc przestałam próbować. Cóż za ironia życia...
Kiedy komuś pomagam bądź doradzam, zawsze staram się to zrobić z całej siły, bo wierzę w karmę i mam nadzieję, że tak jak ja się staram pomóc innym, tak inni kiedyś pomogą mi. Więc zawsze mówię, aby nie przestawali się piąć do góry, żeby zrobili jeszcze ten jeden krok do przodu. Mówię, że to zawsze się tak wydaje, że się nic nie osiąga, ale wszystko przychodzi z czasem, a pewnie zaraz jeśli będziemy wystarczająco silni i wytrwali osiągniemy sukces. Bo tak to działa, a cała masa ludzi poddaje się po prostu zbyt szybko.

Ironia w tym, że sama się poddaję. Chyba w sumie już się dawno poddałam, ale nie chcę się do tego przyznać. Zawsze znajduję jakieś wymówki, że nie mogę zrobić tego i tego bo to i to. Na pewno? Sama już nie wiem. Chciałabym robić tak wiele rzeczy, ale nie mam jak. Nie wiem jak. Nie lubię się dzielić z innymi większością moich problemów, więc nikt mi nie pomaga bo o nich nie wie i w sumie mi to pasuje. Dziwnie to brzmi, ale tak, pasuje mi to. Nie lubię kiedy ktoś o mnie wie dużo. Jestem zawsze zamknięta w sobie. Dość gadatliwa, ale zamknięta w sobie. Brzmi dziwnie? Myślę, że niektórzy z was zrozumieją.
No i tak sobie żyję. Z uśmiechem na twarzy, mimo że przez większość czasu nie czuję się dobrze. Czuję się jakbym była zamknięta w klatce przez samą siebie, nie pamiętając gdzie schowałam klucz. Mam wiele pomysłów i wydaje mi się, że niemały potencjał (a może po prostu wyolbrzymiam swoje możliwości?) jednak nie mam w sobie tego czegoś. Czegoś, aby zachęcić innych do wiary we mnie. Dlaczego? Czy to kwestia szczęścia? Zawsze wydawało mi się, że mam go sporo. A jednak jak się okazuje, nie wystarczająco.

Chcę być wdzięczna za to co mam. Przecież mam o wiele więcej niż inni. I cały czas sobie powtarzam za co jestem wdzięczna. Cały czas myślę o ludziach, którzy nie mieli tyle szczęścia i prowadzą inne, gorsze materialnie życie. Czy jestem złym człowiekiem, bo chcę więcej? Przecież inni mają więcej. Podróżują i mają super przygody. Spełniają swoje marzenia. Dlaczego ja nie mogę? Gdzie jest ta blokada? Zawsze myślałam, że w psychice, jednak teraz już nie jestem taka pewna. A może to wszystko jest już z góry ustalone? Nasze cele, nasze życie, nasze porażki...? Może mimo tego iż będę się starać osiągnąć coś co chcę z całych sił, to nigdy tego nie osiągnę, bo moja przyszłość ma wyglądać inaczej? Niektórzy nie wkładają w swoją pracę wysiłku, a osiągają to co chcą. Może jesteśmy przydzieleni do pewnych celów, do pewnej konkretnej ścieżki i nie da się już tego zmienić?
Wybaczcie, ten post na początku miał być czymś zupełnie innym, jednak mam dziś zły... w sumie mój dzień nie jest zły. Po prostu ja nie czuję się dziś dobrze. Nie lubię za bardzo rozmawiać z innymi więc żalę się tutaj.